Romeo en Julia

Abcoude 1910.

Cornelia Hendrica Moen wordt op 17 januari 1893 in Abcoude geboren. Op 17 jarige leeftijd mag zij een mooie foto laten maken, bij een fotograaf in Amsterdam.
In haar mooiste jurk, verschijnt ze op de afgesproken plaats.
Hij ziet haar, en is erg gecharmeerd van haar. Ze leren elkaar kennen, en Cupido doet zijn werk.
Ze worden enorm verliefd op elkaar. Hij weet het zeker, dit meisje is zijn grote liefde. Met haar wil hij trouwen, en hij zal op haar wachten, totdat ze oud genoeg is om met hem het leven te delen.

De twee verliefden hebben een belangrijk struikelblok over het hoofd gezien.
Het geloof........ zij is protestant, en hij katholiek!
In die tijd is het ondenkbaar om  een relatie te hebben met elkaar, als je niet het zelfde geloof hebt.
Ze MOETEN er mee stoppen. Ze worden gedwongen om elkaar los te laten. Wat een pijn, en wat een verdriet. Ze verlangen naar elkaar, maar het mag niet. Punt

.

Hij wordt ziek van verdriet, zij wordt op een uitwisselingskamp gestuurd, naar een gereformeerd plaatsje in Brabant. Daar trekken de begeleiders zich het verdriet van dit jonge meisje aan. Er wordt over gepraat, en iemand kent nog een leuke jonge man uit Sprang-Capelle, die nog op zoek is naar een partner.
Er worden contacten gelegd, met kerk en ouders. En Jacobus van Drongelen wordt naar Abcoude gestuurd, met de trein. De vonk vliegt niet over als ze elkaar zien. Maar heel langzaam komt er wel wederzijds vertrouwen, vriendschap, begrip, en uiteindelijk ook liefde. Ze trouwen met elkaar en krijgen drie kinderen. Ze is erg gelukkig geworden met haar man, en is echt van hem gaan houden. Maar ik vraag me af, heeft die knagende pijn, dat liefdesverdriet, ooit een plekje kunnen krijgen in haar leven?

Oslo 2015.
Hij zit, vanuit Nederland,  wat te surfen op internet, en ziet een leuke foto, waarop hij reageert. Meer mensen hebben reacties geplaats. Er komt een gesprek op gang. En met een van die mensen krijgt hij een leuk contact. Zij komt uit Noorwegen en regelmatig chatten ze met elkaar, ze gaan what's appen en krijgen ook nog hele gesprekken via Skype.  Iedere avond "zien" ze elkaar, en Cupido doet zijn werk,  ze worden verliefd. Als hij 23 wordt, krijgt hij van haar als cadeautje een ticket naar Oslo. Ze willen elkaar aanraken, voelen, en verder werken aan hun relatie. Ze zijn heel erg verliefd, en hij weet het zeker: zij is het, met haar wil hij trouwen, en de rest van zijn leven doorbrengen. Over een onderwerp hebben ze lange gesprekken. Het geloof, zij is aangesloten bij een strenge geloofsgemeenschap, ze mag eigenlijk geen contact met hem hebben, maar de aantrekkingskracht en de liefde is zo groot, dat ze haar gevoelens niet kan negeren. Bovendien is ze pas 17, maar hij heeft geduld, en is bereid te wachten tot ze oud genoeg is om met hem verder te gaan.
Hij vertrekt naar Oslo, ze zien, voelen  en genieten van elkaar. Er is meteen een diepe liefde en verbondenheid. Dit moet zo zijn, ze horen bij elkaar. Hij is nog nooit zo gelukkig geweest. Alles valt op z'n plek. Dit is zijn leven.
Verliefd maken ze een selfie, die zij op Instagram plaatst.

En hier gaat het fout, haar ouders zien het, ze komen naar Oslo om haar mee te nemen naar huis, het  contact moet vanaf nu verbroken worden. Ze mogen elkaar nooit meer zien. Ruw worden ze uit elkaar gehaald.
Daar zit hij dan, alleen, in een vreemd land, een vreemde taal, een eenzame hotelkamer, en intens verdrietig.
Hij besluit de volgende dag alles in het werk te stellen om naar haar ouders te gaan voor een gesprek. Hij kan zo niet terug gaan naar Nederland, hij moet hun liefde nog een kans geven, en hij wil ervoor vechten.
Het mag niet baten, zij mag geen contact meer met hem hebben. Punt.

Honderd en vijftien jaar later, en er is nog niks veranderd. Mensen blijven bekrompen, zielig, en kortzichtig.

Cornelia is mijn oma, de jongen in Oslo is mijn zoon. Ik zit ertussenin. Ik ben gereformeerd opgegroeid, getrouwd met een katholieke man. Het is nooit een probleem geweest voor ons. Wij respecteren elkaar, dat zouden meer mensen moeten doen.
En elkaar het geluk en echte liefde gunnen, want dat is veel meer waard, dan regeltjes opstellen, met de bijbel in je hand. Regeltjes die ontstaan uit angst en onzekerheid.

Ik weet dat Cornelia nog gelukkig is geworden, ik gun mijn zoon een nog grotere liefde.

Dit adres heb ik gevonden op de achterkant van de foto. Waarschijnlijk de fotograaf. Misschien weet iemand wie hij is, en hoe het verder met hem gegaan is.